අවුරුදු ගානක් ගත් වෙලා ගිහින්. හිතපු විදියටම අහම්බෙන් මගෙ බ්ලොග් එක හම්බ උනා මට, ලියන්න හිතුනා ආයෙමත් මගෙ තනිය යන්න. අද මගෙ තනියට පුන්චිම පුන්චි බලු කුක්කෙක් ඉන්නව ... ඒ මගෙ සුරතල් පුන්චි ටෙඩිය. එයා කොච්චර හුරතල් ද කියනව නම් මොහොතක් වත් මාව තනි කරන්නෙ නෑ. මේ අකුරු ටික ගල පද්දිත් මගෙ පුටුව පිටි පස්සට වෙලා මගෙ තනිය මකනව. අවෘදු ගානකට කලින් බ්ලොග් එකේ ලිව්ව වගේම මට ඒ රස්සාව නැති උනා. අර ලගින් ඉන්නව ක්ඉයපු යාලුවො දෙන්නත් නැති උනා. කොහොමත්ම හිතපු නැති හුගක් ආස කරපු හිතෙන් ගොඩක් ලන් වෙච්ච අය මට අඩුයි,හුගක්ම මාව තේරුම් ගැනීම අපහසුයි කියල තමා හැමෝම කියන්නෙ නම්. අනේ මන්ද... මට අනිත් හැමෝවම තේරෙද්දි... කෙනෙක්ගෙ දුක තේරෙද්දි ඇයි මට එහෙම කියන්නෙ කියල නම් හිතා ගන්න මට බෑ. .. මම බ්ලොග් කරණයට තවමත් ආදුනිකයි, මොකද මට උවමනා උනේ නෑ මේක විසිතුරු කරන්න වත් අනේ මේක බලන්න කියල බලෙන් කියවන්න වත්.මම මේ ලියන්නෙ මටමයි. මගෙ හිතටමයි. කැමති කෙනෙක් ඉන්නව නම් බැලුවට කමක් නෑ.ඒත් මම බල කරන්නෙ නෑ....
"මම නුඹමෙන් මුතු බෙල්ලෝ
මුතු තනන්නෙ නෑ
මුතු ඇටයක් හිතේ තියන්
දුක් වින්දෙත් නෑ...
මහ සාගරයක් වාගේ
දැනුමක් මට නෑ...
මුතු බෙල්ලෙක් වගේ වෙන්න
කවදාවත් බෑ ... "
No comments:
Post a Comment